۱۳۸۹ دی ۳, جمعه
برگزیدگان دهمین دوره جایزه ادبی «هوشنگ گلشیری»
برگزیدگان دهمین دوره جایزه ادبی «هوشنگ گلشیری» معرفی شدند تا دو نویسنده خانم با آثاری از نشر «چشمه» این جوایز را به خانه ببرند.
در دهمین دوره جایزه گلشیری که در حوزه رمان برگزار شد، از میان رمان‌های منتشرشده در سالهای 1387 و 1388، در بخش رمان، «نگران نباش» مهسا محب‌علی و در بخش رمان اول، «احتمالا گم شده‌ام» سارا سالار به عنوان برگزیده معرفی شدند.
مراسم پایانی جایزه گلشیری عصر امروز (جمعه، سوم دی‌ماه) با تقدیر از علی‌اشرف درویشیان - داستان‌نویس پیشکسوت - و به صورت خصوصی برگزار شد.
به گزارش ایسنا، پیش‌تر نامزدهای جایزه گلشیری به این شرح معرفی شده بودند: در بخش رمان شامل داستان بلند و مجموعه‌ی داستان‌های به‌هم‌پیوسته: فرشته احمدی، جنگل پنیر، ققنوس، 1388، محمدحسن شهسواری، شب ممکن، چشمه، 1388، مجید قیصری، دیگر اسمت را عوض نکن، چشمه، 1388، شاهرخ گیوا، مونالیزای منتشر، ققنوس، 1387، مهسا محب‌علی، نگران نباش، چشمه، 1387 و پیمان هوشمندزاده، شاخ، چشمه، 1388.
در بخش رمان اول شامل داستان بلند و مجموعه داستان‌های به‌هم‌پیوسته (از نویسندگانی که پیش‌تر رمان، داستان بلند یا مجموعه‌ی داستان‌های به‌هم‌پیوسته منتشر نکرده‌اند): امیر احمدی آریان، چرخ‌دنده‌ها، چشمه، 1388، احمد پوری، دو قدم این‌ور خط، چشمه، 1387، علی چنگیزی، پرسه زیر درختان تاغ، ثالث، 1388، سینا دادخواه، یوسف‌آباد، خیابان سی‌وسوم، چشمه، 1388، سارا سالار، احتمالاً گم شده‌ام، چشمه، 1387 و کامران محمدی، آنجا که برف‌ها آب نمی‌شوند، چشمه، 1388.
در دهمین دوره جایزه گلشیری که در حوزه رمان برگزار شد، از میان رمان‌های منتشرشده در سالهای 1387 و 1388، در بخش رمان، «نگران نباش» مهسا محب‌علی و در بخش رمان اول، «احتمالا گم شده‌ام» سارا سالار به عنوان برگزیده معرفی شدند.
مراسم پایانی جایزه گلشیری عصر امروز (جمعه، سوم دی‌ماه) با تقدیر از علی‌اشرف درویشیان - داستان‌نویس پیشکسوت - و به صورت خصوصی برگزار شد.
به گزارش ایسنا، پیش‌تر نامزدهای جایزه گلشیری به این شرح معرفی شده بودند: در بخش رمان شامل داستان بلند و مجموعه‌ی داستان‌های به‌هم‌پیوسته: فرشته احمدی، جنگل پنیر، ققنوس، 1388، محمدحسن شهسواری، شب ممکن، چشمه، 1388، مجید قیصری، دیگر اسمت را عوض نکن، چشمه، 1388، شاهرخ گیوا، مونالیزای منتشر، ققنوس، 1387، مهسا محب‌علی، نگران نباش، چشمه، 1387 و پیمان هوشمندزاده، شاخ، چشمه، 1388.
در بخش رمان اول شامل داستان بلند و مجموعه داستان‌های به‌هم‌پیوسته (از نویسندگانی که پیش‌تر رمان، داستان بلند یا مجموعه‌ی داستان‌های به‌هم‌پیوسته منتشر نکرده‌اند): امیر احمدی آریان، چرخ‌دنده‌ها، چشمه، 1388، احمد پوری، دو قدم این‌ور خط، چشمه، 1387، علی چنگیزی، پرسه زیر درختان تاغ، ثالث، 1388، سینا دادخواه، یوسف‌آباد، خیابان سی‌وسوم، چشمه، 1388، سارا سالار، احتمالاً گم شده‌ام، چشمه، 1387 و کامران محمدی، آنجا که برف‌ها آب نمی‌شوند، چشمه، 1388.
مهسا محب‌علی (متولد ۱۳۵۱ در تهران) ، نویسنده و منتقد ادبی ایرانی است. او یک کارگاه داستان‌نویسی دارد.
مجموعه داستان
«صدا» - ۱۳۷۷ - انتشارات خیام
«عاشقیت در پاورقی» - ۱۳۸۳ – نشر چشمه
رمان
«نفرین خاکستری» - ۱۳۸۱ – انتشارات افق
«نگران نباش» - ۱۳۸۷ - نشر چشمه
جایزه‌ها
نامزد بهترین رمان سال – جایزه یلدا
برنده بهترین مجموعه داستان سال – جایزه هوشنگ گلشیری
نامزد بهترین مجموعه داستان سال – جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعات*داستان «هفت پاره دانای کل» از همین مجموعه - جزو داستان‌های برتر سال جایزه مهرگان ادب (پکا)
دی - دیگان - خور روز
"يكم ديماه" از خیای پيش تر از ميلاد «دي گان» و «خور روز» ناميده شده است که به زعم ايرانيان باستان، روز تولد دوباره خورشيد پس از بلندترين شب سال بوده است. ايرانيان باستان که با نگراني از طولاني بودن شب و ترس از بازنيامدن خورشيد تا سپيده دم در کنار يکديگر بيدار مي نشستند و خود را سرگرم مي کردند تا اندوه ظلمت را فراموش کنند، روز پس از آن شب (يكم دي ماه) را كه «خور روز» و «دي گان (بمانند مهرگان)» مي خواندند به استراحت مي پرداختند و تعطيل عمومي بود. در اين روز عمدتا به اين لحاظ از كار دست مي كشيدند كه نمي خواستند احيانا مرتكب بدي كردن مخصوصا دروغ گفتن شوند كه ارتكاب هر كار بد، هرچند كوچك، در روز تولد خورشيد گناهي بزرگ شمرده مي شد. آيين هاي شب يلدا (شب چله - طولاني ترين شب سال) از هزاره دوم پيش از ميلاد تا به امروز تقريبا به همان صورت در ايران زمين هر سال برگزار مي شود.
«خور روز، يكم دي ماه» در ايران باستان درعين حال روز برابري انسانها بود. در اين روز همگان از جمله شاه لباس ساده مي پوشيدند تا يكسان به نظر آيند و كسي حق دستور دادن به ديگري را نداشت و كارها داوطلبانه انجام مي گرفت، نه تحت امر. در اين روز جنگ كردن و خونريزي، شکار، و حتي كشتن گوسفند و مرغ هم ممنوع بود.
يکي از آيين هاي ويژه «دي گان» اين بود که ايرانيان در اين روز در برابر درخت سرو که به آن به چشم مظهر مقاومت در برابر تاريكي و سرما مي نگريستند مي ايستادند و قول مي دادند كه تا سال بعد دست کم يك نهال سرو ديگر كشت كنند، و جنبش هاي حفظ محيط زيست که از قرن بيستم در همه جا بپاخاسته اند از اين کار ايرانيان باستان تمجيد فراوان مي کنند و به منش آنان احترام مي گذارند. کشت درخت سرو و كاج اينک دارد عادتي جهاني مي شود.
بايد دانست که زبانشناسان واژه «ديday» به معناي روز را گرفته شده از دي ماه ايرانيان مي پندارند.
«خور روز، يكم دي ماه» در ايران باستان درعين حال روز برابري انسانها بود. در اين روز همگان از جمله شاه لباس ساده مي پوشيدند تا يكسان به نظر آيند و كسي حق دستور دادن به ديگري را نداشت و كارها داوطلبانه انجام مي گرفت، نه تحت امر. در اين روز جنگ كردن و خونريزي، شکار، و حتي كشتن گوسفند و مرغ هم ممنوع بود.
يکي از آيين هاي ويژه «دي گان» اين بود که ايرانيان در اين روز در برابر درخت سرو که به آن به چشم مظهر مقاومت در برابر تاريكي و سرما مي نگريستند مي ايستادند و قول مي دادند كه تا سال بعد دست کم يك نهال سرو ديگر كشت كنند، و جنبش هاي حفظ محيط زيست که از قرن بيستم در همه جا بپاخاسته اند از اين کار ايرانيان باستان تمجيد فراوان مي کنند و به منش آنان احترام مي گذارند. کشت درخت سرو و كاج اينک دارد عادتي جهاني مي شود.
بايد دانست که زبانشناسان واژه «ديday» به معناي روز را گرفته شده از دي ماه ايرانيان مي پندارند.
۱۳۸۹ آذر ۲۷, شنبه
۱۳۸۹ آذر ۱۸, پنجشنبه
۱۳۸۹ آذر ۱۲, جمعه
شعری از بيژن الهي
در آخرین حنجره، من، بادبان‌های بی‌شمار می‌بینم.
و بهنگام روز، همین امروز،
صدای افتادن میوه‌های رسیده را
بر زمین سرد، می‌شنوم.
اما هنوز، لغتی به شعر نیافزوده‌ام، که آفتاب، کاغذ را
از سایه‌ی دستم، می‌پوشاند
سوزن، می‌درخشد و
کج شده ست!
در آفتاب ملایم، از زیر درختان ملایم‌تر، از پی تابوتی بی‌سرپوش
روانه‌ایم و روان بودیم
و سایه گلی، ناف مرده را
پوشانده ست.
بيژن الهي
و بهنگام روز، همین امروز،
صدای افتادن میوه‌های رسیده را
بر زمین سرد، می‌شنوم.
اما هنوز، لغتی به شعر نیافزوده‌ام، که آفتاب، کاغذ را
از سایه‌ی دستم، می‌پوشاند
سوزن، می‌درخشد و
کج شده ست!
در آفتاب ملایم، از زیر درختان ملایم‌تر، از پی تابوتی بی‌سرپوش
روانه‌ایم و روان بودیم
و سایه گلی، ناف مرده را
پوشانده ست.
بيژن الهي
۱۳۸۹ آذر ۱, دوشنبه
فیاض شمر اهل طالقان بود - غلامرضا كشاورزی
از قدیم محرم كه می شد، دسته دسته عزاداران كربلا می آمدند تكیه دولت، هر گوشه تكیه، متعلق به یك والی یا وزیر یا وكیل مملكت بود.
میهمانان مخصوص شاه در جاهای معین شده، می نشستند . شاه هم گاهی می آمد. بستگی به مزاج مباركش داشت. ده روز، بهترین تعزیه ممكن برگزار می شد. همه برای مظلومیت حسین وگرفتاری خودشان گریه می كردند.
زن های حرمسرا آنقدر گریه می كردند كه چادرهایشان با پشتی ها و كوسن های زری دوزی شده كشمیر، همه خیس می شدند، صبح باید آنها را جلوی آفتاب می گذاشتند تا خشك شوند. اگر لكه ها جا انداخته بود کوسن ها را عوض می كردند! گریه های زن های حرمسرا بیشتر برای آبستن شدن از شاه بود. از اول محرم پارچه های رنگی سبز و قرمز به سرو شكل تكیه آویزان می كردند. بعد علم دولت را كه بدست مبارك مادر شاه با پارچه های رنگی اطلسی آذین شده بود، می آوردند و آنها را روی سر شاخه می گذاشتند. تیغه ها برق می زدند و به كرنش می لرزیدند، درست مثل پاهای نوكرهایی كه كارهاشان را خوب انجام نداده بودند ویا از دستوری سرپیچی كرده بودند.
مثل پاهای فیاض شمر كه اهل طالقان بود. پاهاش رو بسته بودند به فلك. از ترس می لرزید.
****
آقا میری هر سال بدستور وزیر اعظم باید بساط تعزیه شاهی را فراهم می كرد.
وزیر اعظم ،آقا میری همه كاره تعزیه را، صدا زد.
ده روز محرم رسید!
آقا میری نیم خیز گفت: جان شاه سلامت باشد.
وزیر اعظم گفت: بساط تعزیه را آماده كن.
آقا میری دست به سینه گفت : چشم آقا.
وزیر اعظم گفت : برو پدرسوخته.
آقا میری دست به سینه عقب عقب رفت.
كارها را می دانست.
عاملین تعزیه همگی حاظر بودند.
****
تعزیه خواندن سرقفلی داشت. هركسی را قاطی نمی كردند. مثلا حضرت عباس، والی كرمان بود و نذر داشت. مسلم ابن عقیل، داماد آقا میری بود. علی اكبر، خود آقا میری بود، كه همه كاره تعزیه محسوب می شد. و امام حسین هم برادر بزرگ آقا میری بود. چند تا بچه كه نقش علی اصغر یا طفلان مسلم را داشتند از خواهرزاده های آقا میری بودند. فقط فیاض شمر كه اهل طالقان بود و نعل بند اسطبل شاهی و آنهم با آن قد بلندش و سبیلهای تا بناگوش كشیده شده اش، فامیل هيچ كسی نبود. هر سال كارش را به كسی دیگر می سپرد و ده روز را تعزیه خوان می شد و نقش شمر را داشت. نقشش را هم خوب بلد بود. هر كس هیبت او را می دید به خون خواری بنی امیه و مظلومیت خاندان بنی هاشم شك نمی كرد. قبل از شروع تعزیه هر كس مشغول تمرین وتصنیف خودش بود. تعزیه خوان ها تو هم می لولیدند و تصنیف ها شان را می خواندند. وسط تكیه دولت محل نشستن تعزیه خوان ها بود. همه رنگ پریده منتظر بودند یكی یكی بدست شمر كشته شوند. یك شب قبل از تعزیه، فیاض شمر از بختك خواب بیدار شد. خیس عرق بود . نفس نفس می زد. خواب دیده بود كه شمر بن ذی الجوشن سرش را گوش تا گوش بریده و از موهایش گرفته به همه نشان می دهد. هر چه حضرت عباس هم كه كنار آنها ایستاده بود و وساطت فیاض شمر را می كرد، فایده ای نداشت. حضرت عباس می گفت من وساطت می كنم ، دیگر فیاض شمر، شمرنباشد. حضرت عباس باشد. خوب كه دقت كرد، خودش را در هیبت شمر دید. صبح سراسیمه از خواب بیدار شد. رفت سراغ آقا میری و همه خواب را از اول برای آقا میری تعریف كرد. آقا میری خندید گفت: این خیالات است كه در سرداری. تو چندین سال شمرخوانی، تازه این نمایشه، ده روز دیگر تمام می شود. خودت را نگران نكن.
هرچه از آقا میری اصرار، از فیاض شمر اكراه، كه من شمر نمی شوم. حضرت عباس می شوم.
آخر امر آقا میری تهدیدش كرد كه می دهم به غُل و زنجير ببندندت.
فیاض شمر شروع كرد به زارزدن و التماس كردن. كه من قسم خوردم شمر نشوم!
آقا میری هرچه تهدید كرد به خرجش نمی رفت.
****
آقا میری مجبور شد وزیراعظم را در جریان بگذارد. وزیر اعظم فیاض شمر را گوشه ایی كشید و نجواكنان تهدیدش كرد. مردیكه با این سبیل های كلفت و هیبت دیوت، می خوای حضرت عباس باشی، بعدش هم تو سالهای سال شمرخوانی. همه چیز را از حفظ بلدی و اين نمایش هم ده روز دیگه تمام می شود بعد برو هرچه می خواهی بشو.
اما نه تهدید و نه تشویق تو گوش فیاض شمر نمی رفت. مرتب می گفت یا حضرت عباس . نهم محرم علم ها و كوتل ها را راه انداختند. بعضی از تجار و متمولین درباری، جلودسته ها با حال محزون راه افتادند. دسته سینه زن ها در وسط و در آخر، زن ها و بچه ها، اشك ریزان در راه بودند. تعزیه خوانها موافقین، با لبا سهای سبزیا سفید و سیاه و مخالف خوانها، با لباس های قرمز، در جلو جمعيت در حركت بودند. توی دل همه كربلایی بر پا بود. فیاض شمر با آن قد بلند و سبیل تا بنا گوش كشیده، لباس قرمز پوشیده بود. پایین حمایل خودش را تا زده بود تا زیر كمرش، با آن قد بلند و چكمه های بلند چرمی، و سپر و شمشیر در غلاف، خاری بود در دل كسانی كه آرزوی شمر شدن را داشتند.
****
تعزیه با تصنیف معاویه شروع شد. طبالان با قدرت تمام بر طبل هاشان می كوبیدند. همه محو تماشای صحنه آرایی بودند. شاه تكیه به پشتی زری دوزی شده روی قالیچه ایی از كاشان به مجلس ابهت بیشتری داده بود. نوبت حضرت علی اكبر شد. مخالف خوان او هم ابن زیاد بود. بعد حضرت عباس بدستور حسین رفت مشك ها را پر كند. حالا نوبت شمر بود. تا او را دنبال كند و تصنیف خودش را بخواند.
فیاض شمر بدنبال حضرت عباس با چشمان گریان راه افتاد اما بجای تصنیف خودش از حضرت عباس طلب بخشش می كرد. جمعیت به جنبش افتاد . عده ایی شروع كردند به خندیدن. شاه نیم خیز شد تا بهتر از موضوع سر در بیاورد. وزیر اعظم قاطی تعزیه شد و از گوشه ایی حضرت عباس كه والی كرمان بود را بطرف خودش صدا زد.
وزیر اعظم، آقا میری را كه در لباس سفید وسط همه نشسته بود را تهدید كرد، كه اگر این مردیكه تعزیه شاهی را بهم بزند به غل و زنجیر می بندمت. فیاض شمر بی توجه به تهدیدها، از هرطرف با چشم گریان به دنبال حضرت عباس بود و مدام التماس می كرد كه از تقصیرات من بگذر. كنترل خنده جمعیت غیرممكن شده بود.
****
وزیر اعظم بهمراه آقا میری فوری به فكر چاره ایی افتادند و به همراه دسته موزیك بی موقع قضیه را حل و فصل كردند. فیاض شمر را كشان كشان از صحنه بیرون بردند. پشت صحنه، وزیر اعظم، سیلی محكمی به گوش فیاظ شمر كه هنوز غرق اشك بود زد و گفت: مردیكه قلچماق، حالا هوس حضرت عباس شدن كردی، توی توالت فرنگی می اندازمت. سوار سر سره شاهی می کنمت....
غلامرضا كشاورزی
هلند
میهمانان مخصوص شاه در جاهای معین شده، می نشستند . شاه هم گاهی می آمد. بستگی به مزاج مباركش داشت. ده روز، بهترین تعزیه ممكن برگزار می شد. همه برای مظلومیت حسین وگرفتاری خودشان گریه می كردند.
زن های حرمسرا آنقدر گریه می كردند كه چادرهایشان با پشتی ها و كوسن های زری دوزی شده كشمیر، همه خیس می شدند، صبح باید آنها را جلوی آفتاب می گذاشتند تا خشك شوند. اگر لكه ها جا انداخته بود کوسن ها را عوض می كردند! گریه های زن های حرمسرا بیشتر برای آبستن شدن از شاه بود. از اول محرم پارچه های رنگی سبز و قرمز به سرو شكل تكیه آویزان می كردند. بعد علم دولت را كه بدست مبارك مادر شاه با پارچه های رنگی اطلسی آذین شده بود، می آوردند و آنها را روی سر شاخه می گذاشتند. تیغه ها برق می زدند و به كرنش می لرزیدند، درست مثل پاهای نوكرهایی كه كارهاشان را خوب انجام نداده بودند ویا از دستوری سرپیچی كرده بودند.
مثل پاهای فیاض شمر كه اهل طالقان بود. پاهاش رو بسته بودند به فلك. از ترس می لرزید.
****
آقا میری هر سال بدستور وزیر اعظم باید بساط تعزیه شاهی را فراهم می كرد.
وزیر اعظم ،آقا میری همه كاره تعزیه را، صدا زد.
ده روز محرم رسید!
آقا میری نیم خیز گفت: جان شاه سلامت باشد.
وزیر اعظم گفت: بساط تعزیه را آماده كن.
آقا میری دست به سینه گفت : چشم آقا.
وزیر اعظم گفت : برو پدرسوخته.
آقا میری دست به سینه عقب عقب رفت.
كارها را می دانست.
عاملین تعزیه همگی حاظر بودند.
****
تعزیه خواندن سرقفلی داشت. هركسی را قاطی نمی كردند. مثلا حضرت عباس، والی كرمان بود و نذر داشت. مسلم ابن عقیل، داماد آقا میری بود. علی اكبر، خود آقا میری بود، كه همه كاره تعزیه محسوب می شد. و امام حسین هم برادر بزرگ آقا میری بود. چند تا بچه كه نقش علی اصغر یا طفلان مسلم را داشتند از خواهرزاده های آقا میری بودند. فقط فیاض شمر كه اهل طالقان بود و نعل بند اسطبل شاهی و آنهم با آن قد بلندش و سبیلهای تا بناگوش كشیده شده اش، فامیل هيچ كسی نبود. هر سال كارش را به كسی دیگر می سپرد و ده روز را تعزیه خوان می شد و نقش شمر را داشت. نقشش را هم خوب بلد بود. هر كس هیبت او را می دید به خون خواری بنی امیه و مظلومیت خاندان بنی هاشم شك نمی كرد. قبل از شروع تعزیه هر كس مشغول تمرین وتصنیف خودش بود. تعزیه خوان ها تو هم می لولیدند و تصنیف ها شان را می خواندند. وسط تكیه دولت محل نشستن تعزیه خوان ها بود. همه رنگ پریده منتظر بودند یكی یكی بدست شمر كشته شوند. یك شب قبل از تعزیه، فیاض شمر از بختك خواب بیدار شد. خیس عرق بود . نفس نفس می زد. خواب دیده بود كه شمر بن ذی الجوشن سرش را گوش تا گوش بریده و از موهایش گرفته به همه نشان می دهد. هر چه حضرت عباس هم كه كنار آنها ایستاده بود و وساطت فیاض شمر را می كرد، فایده ای نداشت. حضرت عباس می گفت من وساطت می كنم ، دیگر فیاض شمر، شمرنباشد. حضرت عباس باشد. خوب كه دقت كرد، خودش را در هیبت شمر دید. صبح سراسیمه از خواب بیدار شد. رفت سراغ آقا میری و همه خواب را از اول برای آقا میری تعریف كرد. آقا میری خندید گفت: این خیالات است كه در سرداری. تو چندین سال شمرخوانی، تازه این نمایشه، ده روز دیگر تمام می شود. خودت را نگران نكن.
هرچه از آقا میری اصرار، از فیاض شمر اكراه، كه من شمر نمی شوم. حضرت عباس می شوم.
آخر امر آقا میری تهدیدش كرد كه می دهم به غُل و زنجير ببندندت.
فیاض شمر شروع كرد به زارزدن و التماس كردن. كه من قسم خوردم شمر نشوم!
آقا میری هرچه تهدید كرد به خرجش نمی رفت.
****
آقا میری مجبور شد وزیراعظم را در جریان بگذارد. وزیر اعظم فیاض شمر را گوشه ایی كشید و نجواكنان تهدیدش كرد. مردیكه با این سبیل های كلفت و هیبت دیوت، می خوای حضرت عباس باشی، بعدش هم تو سالهای سال شمرخوانی. همه چیز را از حفظ بلدی و اين نمایش هم ده روز دیگه تمام می شود بعد برو هرچه می خواهی بشو.
اما نه تهدید و نه تشویق تو گوش فیاض شمر نمی رفت. مرتب می گفت یا حضرت عباس . نهم محرم علم ها و كوتل ها را راه انداختند. بعضی از تجار و متمولین درباری، جلودسته ها با حال محزون راه افتادند. دسته سینه زن ها در وسط و در آخر، زن ها و بچه ها، اشك ریزان در راه بودند. تعزیه خوانها موافقین، با لبا سهای سبزیا سفید و سیاه و مخالف خوانها، با لباس های قرمز، در جلو جمعيت در حركت بودند. توی دل همه كربلایی بر پا بود. فیاض شمر با آن قد بلند و سبیل تا بنا گوش كشیده، لباس قرمز پوشیده بود. پایین حمایل خودش را تا زده بود تا زیر كمرش، با آن قد بلند و چكمه های بلند چرمی، و سپر و شمشیر در غلاف، خاری بود در دل كسانی كه آرزوی شمر شدن را داشتند.
****
تعزیه با تصنیف معاویه شروع شد. طبالان با قدرت تمام بر طبل هاشان می كوبیدند. همه محو تماشای صحنه آرایی بودند. شاه تكیه به پشتی زری دوزی شده روی قالیچه ایی از كاشان به مجلس ابهت بیشتری داده بود. نوبت حضرت علی اكبر شد. مخالف خوان او هم ابن زیاد بود. بعد حضرت عباس بدستور حسین رفت مشك ها را پر كند. حالا نوبت شمر بود. تا او را دنبال كند و تصنیف خودش را بخواند.
فیاض شمر بدنبال حضرت عباس با چشمان گریان راه افتاد اما بجای تصنیف خودش از حضرت عباس طلب بخشش می كرد. جمعیت به جنبش افتاد . عده ایی شروع كردند به خندیدن. شاه نیم خیز شد تا بهتر از موضوع سر در بیاورد. وزیر اعظم قاطی تعزیه شد و از گوشه ایی حضرت عباس كه والی كرمان بود را بطرف خودش صدا زد.
وزیر اعظم، آقا میری را كه در لباس سفید وسط همه نشسته بود را تهدید كرد، كه اگر این مردیكه تعزیه شاهی را بهم بزند به غل و زنجیر می بندمت. فیاض شمر بی توجه به تهدیدها، از هرطرف با چشم گریان به دنبال حضرت عباس بود و مدام التماس می كرد كه از تقصیرات من بگذر. كنترل خنده جمعیت غیرممكن شده بود.
****
وزیر اعظم بهمراه آقا میری فوری به فكر چاره ایی افتادند و به همراه دسته موزیك بی موقع قضیه را حل و فصل كردند. فیاض شمر را كشان كشان از صحنه بیرون بردند. پشت صحنه، وزیر اعظم، سیلی محكمی به گوش فیاظ شمر كه هنوز غرق اشك بود زد و گفت: مردیكه قلچماق، حالا هوس حضرت عباس شدن كردی، توی توالت فرنگی می اندازمت. سوار سر سره شاهی می کنمت....
غلامرضا كشاورزی
هلند
۱۳۸۹ آبان ۲۳, یکشنبه
۱۳۸۹ آبان ۱۸, سه‌شنبه
چند شعر از "دیدارها" - بیژن جلالی
1
...
من زندگي نكردم
شعر به جاي من
زندگي كرد
2
ميلي به پرواز ندارم
زندگي را از همين پايين
تماشا ميكنم
پلنگان دردمند
مثل يابوي لنگ
و كلاه پَر دار شاعري
روي سرم نمي گذارم
3
چه سخت است خواندن شعری
که مثل شعر نوشته نشده
باشد
روی هر لغت مکث می کنیم
و ذهنمان از حرکت
باز می ایستد
مثل وقتی که در سنگلاخ
راه می رویم
و گاه از رو به زمین
می افتیم
4
تن من آفریده شد
برای کلمه ای
روح من هست شد
برای تصویری
و سپس زیر سم ستوران
تقدیر
فریادی بر کشیده ام
چون شعر
5
در نظر من مرگ است
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
و من نگاه خود را
به سوی شعر بر می گردانم
و شعر را می بینم
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
چون مرگ
6
در پنجه "سین"
و در چتر "ج"
گیر کرده ام
کی خواهد شد که بی کلمات
زندگی کنم
پیش از مردن
7
هميشه و هرگز
همراه هم مي رفتند
و من هرگز را كه صدا كردم
براي هميشه از هميشه
جدا شد
8
آفتاب دي ماه
تا روي تختخواب من
مي افتد
و من جايي را كه روشن
كرده است
نوازش مي كنم
9
هر گريه
غصه اي است
علي رغم زيباييش
بشارت مرگي است
دلخراش
10
تن بزرگ كهكشان
بالش انديشه من است
و تن زمين چشمهاي من
كه با آن خود را تماشا مي كنم
كليساي فرانسيس قديس
در زلزله ايتاليا ويران شد
از دنيا چه كم شده است
كليساي فرانسيس قديس
11
شعر هاي من
زيباتر از زنها هستند
چه دهاني چه لبي
و چه اندامي دارند
شعرهاي من حتي در نهايت تيرگي
چشم هايشان درخشان است
و آنچه هستند همانند كه هستند
12
من فکر هایم را
خیال می کنم
و خیال هایم را به چرا
می فرستم
تا فربه شوند
13
به روی کاسه بخور خم شده ام
در جستجوی درختهای نارگیل
درختهای اوکالیپتوس بلند
و بوی در و دیوار چوبی در هتل زنگبار
میوه های مناطق گرمسیر: انبه، موز، آناناس
درختهای ادویه، دارچین، میخک
و میموزای حساس که با دست مالیدن به آن
شاخ و برگهایش را به سرعت جمع می کند
و خلیج کوچکی در زنگبار با ماسه های نرم
آب صاف و آبی و آرام
و اقیانوس که بینهایت گسترده بود
یکی از تکه های بدن قاره ی آفریقا
که نرم و دوست داشتنی و رویای بود
14
بلقیس آبگینه را
آب پنداشت
و خواست به درون آب رود
ولی آب ها
به آبگینه بازش
دادند
بیژن جلالی
...
من زندگي نكردم
شعر به جاي من
زندگي كرد
2
ميلي به پرواز ندارم
زندگي را از همين پايين
تماشا ميكنم
پلنگان دردمند
مثل يابوي لنگ
و كلاه پَر دار شاعري
روي سرم نمي گذارم
3
چه سخت است خواندن شعری
که مثل شعر نوشته نشده
باشد
روی هر لغت مکث می کنیم
و ذهنمان از حرکت
باز می ایستد
مثل وقتی که در سنگلاخ
راه می رویم
و گاه از رو به زمین
می افتیم
4
تن من آفریده شد
برای کلمه ای
روح من هست شد
برای تصویری
و سپس زیر سم ستوران
تقدیر
فریادی بر کشیده ام
چون شعر
5
در نظر من مرگ است
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
و من نگاه خود را
به سوی شعر بر می گردانم
و شعر را می بینم
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
چون مرگ
6
در پنجه "سین"
و در چتر "ج"
گیر کرده ام
کی خواهد شد که بی کلمات
زندگی کنم
پیش از مردن
7
هميشه و هرگز
همراه هم مي رفتند
و من هرگز را كه صدا كردم
براي هميشه از هميشه
جدا شد
8
آفتاب دي ماه
تا روي تختخواب من
مي افتد
و من جايي را كه روشن
كرده است
نوازش مي كنم
9
هر گريه
غصه اي است
علي رغم زيباييش
بشارت مرگي است
دلخراش
10
تن بزرگ كهكشان
بالش انديشه من است
و تن زمين چشمهاي من
كه با آن خود را تماشا مي كنم
كليساي فرانسيس قديس
در زلزله ايتاليا ويران شد
از دنيا چه كم شده است
كليساي فرانسيس قديس
11
شعر هاي من
زيباتر از زنها هستند
چه دهاني چه لبي
و چه اندامي دارند
شعرهاي من حتي در نهايت تيرگي
چشم هايشان درخشان است
و آنچه هستند همانند كه هستند
12
من فکر هایم را
خیال می کنم
و خیال هایم را به چرا
می فرستم
تا فربه شوند
13
به روی کاسه بخور خم شده ام
در جستجوی درختهای نارگیل
درختهای اوکالیپتوس بلند
و بوی در و دیوار چوبی در هتل زنگبار
میوه های مناطق گرمسیر: انبه، موز، آناناس
درختهای ادویه، دارچین، میخک
و میموزای حساس که با دست مالیدن به آن
شاخ و برگهایش را به سرعت جمع می کند
و خلیج کوچکی در زنگبار با ماسه های نرم
آب صاف و آبی و آرام
و اقیانوس که بینهایت گسترده بود
یکی از تکه های بدن قاره ی آفریقا
که نرم و دوست داشتنی و رویای بود
14
بلقیس آبگینه را
آب پنداشت
و خواست به درون آب رود
ولی آب ها
به آبگینه بازش
دادند
بیژن جلالی
۱۳۸۹ آبان ۱۳, پنجشنبه
+.bmp)
۱۳۸۹ آبان ۶, پنجشنبه
۱۳۸۹ آبان ۵, چهارشنبه
4 شعر از فرید قدمی
آدمها هر کدام
شبیه خودشان می میرند
من با آدم برفی موافقم.
شهریور 81
زمین
زایمان اندوه زنی است
که خیال خدا را خوابید و خواب دید
آدمیان بسیار را
شهریور 81
دور و برت را نگاه کن
به خودت که بیایی
آسمان تکان می خورد
تکان که بخوری شلیک !
این روزها
لای روزنامه ها هم
نمی شود پنهان شد
دی ماه 80
تکه تکه شدم در خیابان
که تکه ای برسد به پستخانه
لب هام را پست کنم که ببوسد
نپرسیدند کجا
هجده سالگی نمی فهمد
عاشق که می شوم
کرمان از نقشه پاک می شود
سفر به پوست تنم می چسبد
مادرم می گوید: خوشگل شدی پسر
پسر اما بر پیاده رو سوار
که پیاده اش در شب
خستگی از تنش روی تخت می ریزد
عقل و سیگار و عشق در می آمیزد
آسمان: روز چندم مرداد
آسمان خیره بر تب کرمان
شهر تب کرده از حرارتمان
عاشقی کارد دست شاعر داد
شهرداری که شهر را پای چوبه دار می برد
من نیستم
می توانم بیل بردارم آبیاری کنم آدم ها را
شهر خیس کرده یا شما
شاعری که منم
سراغ معشوقه از سازمان ملل می گیرم
کرمان نقطه ای شبیه عاشقم باش دارد
دارد در انتفاضه می رقصد
زیباییش را به بیت المقدس باخته
به افغانستان به عراق
داغ کرده شاعری در خیابان شهرداری
هجده سالگی نمی فهمد
مرداد 82
فرید قدمی
شبیه خودشان می میرند
من با آدم برفی موافقم.
شهریور 81
زمین
زایمان اندوه زنی است
که خیال خدا را خوابید و خواب دید
آدمیان بسیار را
شهریور 81
دور و برت را نگاه کن
به خودت که بیایی
آسمان تکان می خورد
تکان که بخوری شلیک !
این روزها
لای روزنامه ها هم
نمی شود پنهان شد
دی ماه 80
تکه تکه شدم در خیابان
که تکه ای برسد به پستخانه
لب هام را پست کنم که ببوسد
نپرسیدند کجا
هجده سالگی نمی فهمد
عاشق که می شوم
کرمان از نقشه پاک می شود
سفر به پوست تنم می چسبد
مادرم می گوید: خوشگل شدی پسر
پسر اما بر پیاده رو سوار
که پیاده اش در شب
خستگی از تنش روی تخت می ریزد
عقل و سیگار و عشق در می آمیزد
آسمان: روز چندم مرداد
آسمان خیره بر تب کرمان
شهر تب کرده از حرارتمان
عاشقی کارد دست شاعر داد
شهرداری که شهر را پای چوبه دار می برد
من نیستم
می توانم بیل بردارم آبیاری کنم آدم ها را
شهر خیس کرده یا شما
شاعری که منم
سراغ معشوقه از سازمان ملل می گیرم
کرمان نقطه ای شبیه عاشقم باش دارد
دارد در انتفاضه می رقصد
زیباییش را به بیت المقدس باخته
به افغانستان به عراق
داغ کرده شاعری در خیابان شهرداری
هجده سالگی نمی فهمد
مرداد 82
فرید قدمی
۱۳۸۹ آبان ۲, یکشنبه
۱۳۸۹ مهر ۲۹, پنجشنبه
ترانه - نفیسه نواب پور
ترانه می‌شوم بر لب‌های باد
مرا سوت می‌کشد
در عبور از درز پنجره‌ها
لابلای شاخه‌های خشک درختان
می‌کوبدم به دیوارها
بینی کودکان را سرخ می‌کنم
گونه‌هایشان را می‌خراشم
دستان دخترکان دوره‌گرد را می‌گزم
بوسه می‌شوم
روی دست‌های باد سنگینی می‌کنم
کوبیده می‌شوم به آخر دنیا
ویلان می‌افتم روی برف‌های خیس
از زیر چرخ ماشین‌ها
می‌پاشم به کت‌های بلند عابران
از کت‌ها با دستمال‌ها پاک می‌شوم
در سطل‌های زباله نفس‌نفس می‌زنم.
کاش دوره‌گردی باشی
دنبال قوطی‌های بازیافتی، زباله‌دان را بگردی
دستت را خراش بدهم
پناه بگیرم در رگ‌هایت.
مرا سوت می‌کشد
در عبور از درز پنجره‌ها
لابلای شاخه‌های خشک درختان
می‌کوبدم به دیوارها
بینی کودکان را سرخ می‌کنم
گونه‌هایشان را می‌خراشم
دستان دخترکان دوره‌گرد را می‌گزم
بوسه می‌شوم
روی دست‌های باد سنگینی می‌کنم
کوبیده می‌شوم به آخر دنیا
ویلان می‌افتم روی برف‌های خیس
از زیر چرخ ماشین‌ها
می‌پاشم به کت‌های بلند عابران
از کت‌ها با دستمال‌ها پاک می‌شوم
در سطل‌های زباله نفس‌نفس می‌زنم.
کاش دوره‌گردی باشی
دنبال قوطی‌های بازیافتی، زباله‌دان را بگردی
دستت را خراش بدهم
پناه بگیرم در رگ‌هایت.
۱۳۸۹ مهر ۲۷, سه‌شنبه
۱۳۸۹ مهر ۲۴, شنبه
سیتکا - داستانی کوتاه از کوشیار پارسی
وقت اش رسیده تا جان پوست بیندازد. خیلی چیزها می توان گفت از نوشتن با قلمِ پَر، و همه عاطفه. آدم با پَرِ مُرده کلمات را زنده می کند. خودش را هم. وقتش رسیده که این جا، با این چشم اندازِ کوه در برابرم، نزدیک رودخانه و دریا بنشینم و بنویسم. فکر می کنم کلمات را پیدا کرده ام، کلماتی که فکرهام در پشت آن پنهان اند. هیچ بادی از پسِ بارها وزیدن نتوانسته بر بادش دهد.
آفتاب می تابد ...
کاملِ داستان را اینجا بخوانید
۱۳۸۹ مهر ۲۱, چهارشنبه
۱۳۸۹ مهر ۱۶, جمعه
۱۳۸۹ مهر ۷, چهارشنبه
۱۳۸۹ شهریور ۲۳, سه‌شنبه
۱۳۸۹ شهریور ۱۸, پنجشنبه
چند شعر از حافظ موسوی
...گنجشك ها با تو دوستند
گربه ها از صداي پايت فرار نمي كنند
سوسك ها
_اگر تو بخواهي _
كنار دمپايي ها دراز مي كشند
جانور درونم آرام شده است
تو با كدام زبان حرف مي زني ؟!
"قتل"
نه آنقدر با تو دوست بودم
كه برای دیدنت
به كافه ای در آن سوی شهر آمده باشم
نه آنقدر عاشقت
كه برای كشتن ات تپانچه ای بخرم...
"شعرهای خاورمیانه"
کشتی های عتیق شما
در آب های من پهلو گرفته اند
ملوانان سالخورده، هنوز
میخانه های فنیقیقه را خوب به خاطردارند
***
شب های پرستاره بغداد را
به یادتان می آورم
و دخترم شهرزاد را
که طعم قصه هاش هنوز
زیر پلک های شماست
***
زرتشت، موسا، مسیح، محمد
پسران منند
ودختران من
مریم و هاجر
دو ماهپاره در هلال خصیب
***
درمن به تحقیر منگرید
من
خاورمیانه ام .
٢.
اینجا
خاورمیانه است
ما با زبان تاریخ حرف می زنیم
خواب های تاریخی می بینیم
و بعد
با دشنه های تاریخی
سرهای همدیگر را می بُریم
از شام تا حجاز
از حجاز تا بغداد
از بغداد تا قسطنطنیه
از قسطنطنیه تا اصفهان
از اصفهان تا بلخ
بر سرزمین های ما
مرده ها حکومت می کنند
اینجا
خاورمیانه است
و این لکنته که از میان خون ما می گذرد
تاریخ است.
٣.
در پایتخت قصه های هزار و یک شب
دیکتاتوری را به دار کشیدند
سلطان سلیم ۱
برای جفت و جور کردن کابوس امپراتوری
به هلال خصیب ۲ سفر کرد
شاه عباس
برای لندن پیام فرستاد
عبدالوهاب
روی نقشه ی صحرا خم گشت
تا رد پای ترک ها و مجوس ها را
به انگلیسی ها نشان بدهد
اینجا
خاورمیانه است
سرزمین صلح های موقت
بین جنگ های پیاپی
سرزمین خلیفه ها ، امپراتوران ، شاهزادگان ، حرمسراها
و مردمی که نمی دانند
برای اعدام یک دیکتاتور
باید بخندند یا گریه کنند.
٤.
سرباز زرد موی ِ ناتو
درپاسگاه مرزی
چرت می زند
خشخاش ها
در بادهای وحشی ِ کوهستان
گرز
به سینه ی آسمان می کوبند
و اسب ها و قاطرها
زین و یراق شده
در اصطبل ها ایستاده اند
تا بارها را – به محض آماده شدن –
به ایستگاه لندکروزها برسانند
به اسب ها شلیک نکنید
به قاطرها نیز
این ها بازرگانان مرگ نمی پندارند سوارانشان را
که با کیسه های دلار و
جعبه های فشنگ
به کوهستان برمی گردند
(وگرنه شاید رَم می کردند)
به اسب ها شلیک نکنید
به قاطرها نیز
مردی که پیشاپیش ِ سواران
به سوی کوهستان می راند
فرستاده ی ویژه ی حسن صبّاح است
با کله ای منگ از حشیش و
خنجری خونین
در پر ِ شال
به اسب ها شلیک نکنید
به قاطرها نیز
آن ها گمان می کنند سوارانشان
اجراکنندگان احکام مقدس هستند.
۱۳۸۹ شهریور ۱۱, پنجشنبه
۱۳۸۹ تیر ۲۶, شنبه
Fernando Krahn
کارتون از سایت سوسن
Fernando Krahn (1935 – February 2010) was a Chilean cartoonist and plastic artist. A celebrated cartoonist, his works were published in Esquire, The New Yorker, The Atlantic and The Reporter. In 1973 he was forced to flee his native country Chile to escape persecution after the 1973 Chilean coup d'état. Upon moving to Spain he had over 40 children's books published, which earned him the SM Ediciones' International Illustration Prize in 2001.
۱۳۸۹ تیر ۱۵, سه‌شنبه
۱۳۸۹ تیر ۵, شنبه
۱۳۸۹ تیر ۱, سه‌شنبه
۱۳۸۹ خرداد ۱۷, دوشنبه
۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۰, دوشنبه
یک روز خوب می آد
یک روز خوب می آد
روزی می رسد که دوباره معنای کردستان می شود چوپی و هلپرکه، می شود شاهو و دالاهو و زریوار، می شود بیستون و آوازه شیرین و فرهاد؛ می شود داستان های قره سو؛ زیبایی های قوری قلعه؛ اعجاز دف و تنبور و دم مسیحایی سیدخلیل. تا آن روز با خودم مبارزه می کنم تا باور نکنم کردستان خلاصه شده است در «اعدام».
منبع:وب بلاگ مجمع دیوانگان
روزی می رسد که دوباره معنای کردستان می شود چوپی و هلپرکه، می شود شاهو و دالاهو و زریوار، می شود بیستون و آوازه شیرین و فرهاد؛ می شود داستان های قره سو؛ زیبایی های قوری قلعه؛ اعجاز دف و تنبور و دم مسیحایی سیدخلیل. تا آن روز با خودم مبارزه می کنم تا باور نکنم کردستان خلاصه شده است در «اعدام».
منبع:وب بلاگ مجمع دیوانگان
۱۳۸۹ فروردین ۲۶, پنجشنبه
چند شعر از مریم فرزانه
1)
گره کوریست قلبم
با دندان باز نمی شود
2)
دیشب
پدرم
قوی ترین مردِ دنیا
دانه دانه
قرن ها را خم کرد
تا من
کنجکاوترین کودکِ بی خواب
بال های بلوری
فرشته ی غمگینی را
نوازش کنم
3)
نشسته ام روبروي ديوار
و به پرواز فكر مي كنم
به مسيري
كه پرنده هاي وحشي
از آن خواهند گذشت
آسمان كه نبود اين سر
شايد پنجره ي كوچكي شود
4)
همه ی زندگیم را هم که بگردی
ردی از خودت پیدا نمی کنی
پنهانت کرده ام من
چون گنجی
گوشه ی دلم
5)
خاطره هایی هست
که چون پیچک
پیچیده اند به در و دیوارِ این اتاق
نه کارتن می خواهم
نه روزنامه
لطفا، گلدانی بیار
6)
از دست هایمان
گورهایی گمنام ساختند
از گلدان
مزارِ شمعدانی ها
بر آینه حسرت پاشیدند و
خاک بر خاطره ها
دفن های شبانه
شایعه ی شیطان نبود
آسمان، گورستانِ ستاره هاست
7)
بچه که بودیم
تمامِ آرزوهایمان
خلاصه می شد
در یافتنِ یک جزیره ی ناشناخته
پیدا کردنِ گنج
و جنگ با دزدانِ دریایی
بزرگ که شدیم
پشتِ هر دیوار
یا کهریزک پنهان کرده بودند
یا گورهای دسته جمعی
و ما
سرگردان
در سرزمینِ مادری
با نقشه های کودکی
پی همبازی های خود می گردیم
8)
صبح كه مي شود
تنم را مي دوزم
زيرِ يك پيراهن
دست هايم را به آستيني بلند
پايم را به گليمي كوچك
روز رج مي زنم و
شب، مي شكافم
نه!
اين لباس تمام نمي شود
***
صبح كه مي شود
سرم را مي دزدم
از شبي كه گذشت
9)
كاري به كارِ ما ندارد
اين زندگيِ لعنتي
فقط وقتي خسته مي شود
كلاهش را بر سرمان مي گذارد و
تخت
توي كفش هامان مي خوابد
10)
خيالِ قشنگي بود
مرغِ عشق هاي تو
كه يك روز
از سرت افتاد
كه يك شب
از دلم پريد
11)
راه مي روم
اين روزها
روي فلس هاي يك مارِ سياه
سرِ هر پيچ
چشم هايم را مي بندم
و به خودم مي گويم
دهانش همين جاست
مریم فرزانه
گره کوریست قلبم
با دندان باز نمی شود
2)
دیشب
پدرم
قوی ترین مردِ دنیا
دانه دانه
قرن ها را خم کرد
تا من
کنجکاوترین کودکِ بی خواب
بال های بلوری
فرشته ی غمگینی را
نوازش کنم
3)
نشسته ام روبروي ديوار
و به پرواز فكر مي كنم
به مسيري
كه پرنده هاي وحشي
از آن خواهند گذشت
آسمان كه نبود اين سر
شايد پنجره ي كوچكي شود
4)
همه ی زندگیم را هم که بگردی
ردی از خودت پیدا نمی کنی
پنهانت کرده ام من
چون گنجی
گوشه ی دلم
5)
خاطره هایی هست
که چون پیچک
پیچیده اند به در و دیوارِ این اتاق
نه کارتن می خواهم
نه روزنامه
لطفا، گلدانی بیار
6)
از دست هایمان
گورهایی گمنام ساختند
از گلدان
مزارِ شمعدانی ها
بر آینه حسرت پاشیدند و
خاک بر خاطره ها
دفن های شبانه
شایعه ی شیطان نبود
آسمان، گورستانِ ستاره هاست
7)
بچه که بودیم
تمامِ آرزوهایمان
خلاصه می شد
در یافتنِ یک جزیره ی ناشناخته
پیدا کردنِ گنج
و جنگ با دزدانِ دریایی
بزرگ که شدیم
پشتِ هر دیوار
یا کهریزک پنهان کرده بودند
یا گورهای دسته جمعی
و ما
سرگردان
در سرزمینِ مادری
با نقشه های کودکی
پی همبازی های خود می گردیم
8)
صبح كه مي شود
تنم را مي دوزم
زيرِ يك پيراهن
دست هايم را به آستيني بلند
پايم را به گليمي كوچك
روز رج مي زنم و
شب، مي شكافم
نه!
اين لباس تمام نمي شود
***
صبح كه مي شود
سرم را مي دزدم
از شبي كه گذشت
9)
كاري به كارِ ما ندارد
اين زندگيِ لعنتي
فقط وقتي خسته مي شود
كلاهش را بر سرمان مي گذارد و
تخت
توي كفش هامان مي خوابد
10)
خيالِ قشنگي بود
مرغِ عشق هاي تو
كه يك روز
از سرت افتاد
كه يك شب
از دلم پريد
11)
راه مي روم
اين روزها
روي فلس هاي يك مارِ سياه
سرِ هر پيچ
چشم هايم را مي بندم
و به خودم مي گويم
دهانش همين جاست
مریم فرزانه
۱۳۸۹ فروردین ۱۷, سه‌شنبه
شاعران می خواهند خواب های کشدار آدمی را که میوه ای از نور و چالاکی ندارد آشفته کنند. آدمیان که میل به رخوت و خواب آلودگی دارند شاعر به گیسوان و چهره های آنان قطرات آب می پاشد.
شاعر بیدار می کند.
دیگر فرصتی نیست باید بگویم: شاعران واقعی و اصیل الگو نمی پذیرند بلکه الگو می سازند. شعر به درد اصابت نمی کند درد را التیام می بخشد همین.
احمد رضا احمدی
۱۳۸۸ اسفند ۶, پنجشنبه
نگاهي به يك كتاب - برزو نابت
فرهنگ هلندي فارسي/ نويسنده، دكتر افشين افكاري / نشر واژه / آمستردام
البته اگركسي گوش بچه اي را بگيرد و آن را نود درجه بپيچاند و بعد يك پس گردني ملايم هم به او بزند كارخوبي نكرده است و آقايان روانكاوها او را بلافاصله محكوم خواهند كرد. اما اين دقيقا همان كاري بود كه پدر مرحوم من انجام داد و من با گوش ديگرم ـ كه آزاد مانده بودـ به وضوح شنيدم كه مي گفت:’مرديكه! تو هفت سال ات شده است و هنوز نمي داني كه به اين مي گويند قوزك پا و نه زانو؟‘
خوشبختانه به نظر مي رسد پدر آقاي افشين افكاري شخص مبادي آدابي بوده، گوش ايشان را در دوران كودكي نگرفته، اين نكته را به ايشان گوشزد نكرده و لذا جاي تعجب نيست كه ايشان كه عنوان ’دكتر‘ را در كنار نام خود آورده اند و يك ’فرهنگ هلندي فارسي ‘ نشر داده اند هنوز زانو را از قوزك پا تشخيص نداده هر دو كلمه enkel وknie را به زانو ترجمه كرده اند. خوانندگان ما كه عموما آدمهاي مهربان و خوش قلبي هستند احتمالا خواهند گفت: ’اي بابا! شايد اشتباهي رخ داده، شايد آقاي افكاري كه بالاخره مولف يك فرهنگ لغت پانصد صفحه اي است نام ساير اعضاي بدن را به درستي مي داند.‘ ما نيز بهمين دليل نام چندعضو ديگر بدن را هم در ’فرهنگ هلندي فارسي‘ – چاپ دوم، بهار 1375- يافته و براي شما نقل مي كنيم.
آقاي افكاريsleutelbeen را به استخوان شانه و استخوان ترقوه معني كرده اند. در جاي ديگر ايشان schouderblad را نيز به استخوان شانه و استخوان ترقوه معنا كرده اند. اما گرفتاري در اين است كه استخوان شانه (منظور ايشان احتمالا همان استخوان كتف است) چيزيست و استخوان ترقوه چيزي ديگر. احتمالا آقاي افكاري به خود گفته اند’يك وجب فاصله كه اين حرفها را ندارد، چه استخوان كتف، چه استخوان ترقوه!‘ آنگاه ايشان با همين تئوري سراغ كشاله ران رفته و آن را با ’فتق‘ مساوي گرفته اند و لغت liesbreuk را چنين معنا كرده اند: ’پاره شدن كشاله ران ـ فتق‘. خوانندگان محترم تصديق دارند كه فاصله كشاله ران و فتق فقط قدري از يك وجب بيشتر است. آقاي نويسنده ’فرهنگ هلندي فارسي‘ سپس خدمت قسمت هاي فوقاني بدن رسيده ناي و مري را يكي تصور كرده و هر دو را جلوي لغتslokdarm نوشته اند. البته ناي و مري هر دو از حلق آغاز مي شوند اما اولي بخشي از دستگاه تنفس است و به شش مي رسد و دومي بخشي از لوله گوارش است كه به معده مي رود. و اگر خداي نكرده ـ آنچنان كه نويسنده ’فرهنگ هلندي فارسي‘ تصور كرده اند ـ اين دو لوله يكي شوند آدم بايد بين نفس كشيدن و غذا خوردن يكي را انتخاب كند كه به نظر نمي رسد عاقبت خوشي داشته باشد.
نويسنده سپس سراغ چشم انسان افسانه اي خود رفته hoornvlies را به ’پرده نازك روي چشم‘ ترجمه كرده اند. خوانندگان ما بعيد نيست در مقابل آيينه ايستاده و دنبال پرده نازكي روي چشم خودشان بگردند. ماخوانندگان را از نگراني در آورده عرض مي كنيم كه اين عضو بدن همانست كه در انگليسي cornea ناميده مي شود و خود از لغت عربي قرنيه گرفته شده كه ما فارسي زبانان نيز از همين واژه استفاده مي كنيم.
آقاي دكتر آنگاه رحم و تخمدان را نيز يكي دانسته هر دو را مقابل لغتbaarmoeder نهاده اند. خوانندگان البته توجه دارند كه انسان دوران جنيني خود را در رحم مادر مي گذراند حال آنكه تخمدان عضوي است كه مولد ياخته جنسي ماده است. آنچه گفتيم البته در مورد ما انسانهاي عادي صدق مي كند. ولي انساني كه بجاي قوزك، زانو در آورده؛ كتف و ترقوه اش يكي شده؛ و فتق اش به كشاله رانش رفته و حلقش فقط با يك لوله هم به معده و هم به شش منتهي شده، چنين ’انساني‘ همان معقول تر كه بجاي پيدايش در رحم مادر از تخمدان مشاراليها سر در بياورد.
نويسنده اين ’غلط نامه هلندي فارسي‘ نه تنها اعضاي مختلف بدن را با هم يكي مي گيرد بلكه رشته ها و حرفه هاي مختلف را نيز در هم مي آميزد. به جمله خواندني زير توجه فرماييد: ’ بيولوژ (پزشك) آن مگس را كالبد شكافي مي كند.‘ البته ما نمي توانيم روي حرف آقاي افكاري حرف بزنيم. آن مگس مقتول را –لابد براي تشخيص علل قتل- كالبد شكافي كرده اند. اما بيولوژيست، كه در فارسي به آن زيست شناس مي گوييم، با پزشك فرق دارد و يكي دانستن آنها از يك آدم پزشك ديده قدري بعيد است. آقاي افكاري – كه عرض كردم عنوان دكتر را در كنار نام خود آورده اند- بعد از يكي دانستن زيست شناسان و پزشكان خدمت افسران ارتش هم مي رسد و آنان را به درجه گروهباني تنزل مي دهد و در صفحه 161 مدعي مي شود’در ارتش افسرها و گروهبان ها را جمع افسران مي نامند‘. و به اين ترتيب در يك فرمان ترفيع عمومي بي سابقه همه گروهبان ها به درجه افسري ارتقا مي يابند. آقاي افكاري به اين قانع نشده پا توي كفش علماي اعلام هم مي كند و در نهايت شجاعت در مقابل لغت geestelijk هر دو منصب’ روحاني‘ وپادوي مسجد‘ را مي آورد. من گمان مي كنم اين تنها ديكشنري موجود جهان است كه پادوهاي مساجد را هم جزء روحانيون محسوب كرده است! در دنيايي كه زيست شناسان پزشك شده اند، افسرها گروهبان از آب در آمده اند و پادو هاي مساجد عمامه به سر نهاده اند البته هيچ جاي تعجب نخواهد بود كه ’درخت خشكبار‘ هم داشته باشيم. درخت خشكبار را اين آقا در مقابل not آورده اند. كاش ايشان آدرس مزارع خشكبار را هم قيد مي كردند، چون در آن صورت به جاي آنكه وقت و پول خود را در قنادي ها تلف كنيم يكراست به مزارع خشكبار مي رفتيم و بادام بو داده، پسته خندان، توت خشك و انواع آجيل مشكل گشا را از سر درخت مي چيديم.
مثال هايي هم كه اين آقاي دكتر آورده اند خواندني است. مثلا در صفحه 23 مي گويند:’ او سرش گيج رفت و از نبردبان افتاد.‘ ما پيشنهاد مي كنيم مثال اخير به اين صورت تصحيح شود:’ او سرش گيج رفت و در ديكشنري خود به جاي نردبان نوشت نبردبان.‘ آقاي دكتر فوق الذكر در صفحه 145 مثال آورده اندكه ’ گربه به درخت بالا مي رود.‘ يادش به خير، در زمانهاي قديم گربه از درخت بالا مي رفت و به درخت... بگذريم.
معلومات گياه شناسي نويسنده هم در خور توجه است. ايشان در صفحه 34 اشاره كرده اند كه :’ با قلمه زدن دو گياه مختلف گياه حرامزاده جديدي به دست مي آيد.‘ ايشان قيد نكرده اند كه قلمه زني را چطور بايد انجام داد كه گياه حاصل حلال زاده باشد. در لغت نامه ايشان برخي حيوانات نيز از نظر خانوادگي وضع درستي ندارند. مثلا wolfshond را به عنوان ’حرامزاده اي از سگ و گرگ‘ تعريف كرده اند. كاش ايشان فهرستي از حيوانات حلال زاده و حرام زاده را بر كتاب خود مي افزودند. از حق نبايد گذشت كه روشن كردن امور ’محرم و نامحرم‘ و ’حلال و حرام‘ براي حيوانات اتفاقا خيلي هم ضروري است چون برخي از خروس ها اصلا حرام و حلال سرشان نمي شود و بايد متنبه شوند.
حالا كه صحبت امور اخلاقي و ديني شدحيف است اين جمله را در صفحه 134 ملاحظه نكنيد: ’ پدر روحاني يك كليسا اسقف يا روزه خوان است.‘ اولا روزه را نمي خوانند بلكه آن را - در ماه رمضان ـ مي گيرند. اما شايد منظور نويسنده از روزه، روضه بوده است. در اين صورت البته روضه را مي خوانند اما نه در كليسا بلكه در مسجد! نكندآقاي دكتر فوق الذكر گذارشان به كليسائي افتاده كه در آن اسقف محترم شرح مصيبت كربلا رامي داده و حضار محترم هم هاي هاي گريه مي كرده اند؟
سه) حقيقتا جرات مي خواهد كه يك نفر به خود اجاره دهد ’فرهنگ لغت‘ بنويسد ولي هنوز نداند كه جرات را جرات مي نويسند و نه ’جرعت‘. (صفحه 3)
تا آنجاكه به ما مربوط مي شود، مي شد در اين كتاب را بست، آن را نخريد و به سادگي فراموشش كرد. اما قضيه به همين جا ختم نمي شود. نويسنده فوق الذكر در ابتداي كتاب خود مدعي مي شود:’ كپي كردن از اين كتاب، دشمني با دانش و ايراني بودن است.‘ اين ديگرقابل بخشش نيست. يك نفر دانش و زبان فارسي را در كتاب خود چنين به مسخره بگيرد، آنگاه در باب فضايل ’ايراني بودن‘ چنين مدعي باشد و داد سخن بدهد. اين ديگر فريبكاري است؛ و فريبكاري را نه مي توان و نه بايد بخشيد.
البته اگركسي گوش بچه اي را بگيرد و آن را نود درجه بپيچاند و بعد يك پس گردني ملايم هم به او بزند كارخوبي نكرده است و آقايان روانكاوها او را بلافاصله محكوم خواهند كرد. اما اين دقيقا همان كاري بود كه پدر مرحوم من انجام داد و من با گوش ديگرم ـ كه آزاد مانده بودـ به وضوح شنيدم كه مي گفت:’مرديكه! تو هفت سال ات شده است و هنوز نمي داني كه به اين مي گويند قوزك پا و نه زانو؟‘
خوشبختانه به نظر مي رسد پدر آقاي افشين افكاري شخص مبادي آدابي بوده، گوش ايشان را در دوران كودكي نگرفته، اين نكته را به ايشان گوشزد نكرده و لذا جاي تعجب نيست كه ايشان كه عنوان ’دكتر‘ را در كنار نام خود آورده اند و يك ’فرهنگ هلندي فارسي ‘ نشر داده اند هنوز زانو را از قوزك پا تشخيص نداده هر دو كلمه enkel وknie را به زانو ترجمه كرده اند. خوانندگان ما كه عموما آدمهاي مهربان و خوش قلبي هستند احتمالا خواهند گفت: ’اي بابا! شايد اشتباهي رخ داده، شايد آقاي افكاري كه بالاخره مولف يك فرهنگ لغت پانصد صفحه اي است نام ساير اعضاي بدن را به درستي مي داند.‘ ما نيز بهمين دليل نام چندعضو ديگر بدن را هم در ’فرهنگ هلندي فارسي‘ – چاپ دوم، بهار 1375- يافته و براي شما نقل مي كنيم.
آقاي افكاريsleutelbeen را به استخوان شانه و استخوان ترقوه معني كرده اند. در جاي ديگر ايشان schouderblad را نيز به استخوان شانه و استخوان ترقوه معنا كرده اند. اما گرفتاري در اين است كه استخوان شانه (منظور ايشان احتمالا همان استخوان كتف است) چيزيست و استخوان ترقوه چيزي ديگر. احتمالا آقاي افكاري به خود گفته اند’يك وجب فاصله كه اين حرفها را ندارد، چه استخوان كتف، چه استخوان ترقوه!‘ آنگاه ايشان با همين تئوري سراغ كشاله ران رفته و آن را با ’فتق‘ مساوي گرفته اند و لغت liesbreuk را چنين معنا كرده اند: ’پاره شدن كشاله ران ـ فتق‘. خوانندگان محترم تصديق دارند كه فاصله كشاله ران و فتق فقط قدري از يك وجب بيشتر است. آقاي نويسنده ’فرهنگ هلندي فارسي‘ سپس خدمت قسمت هاي فوقاني بدن رسيده ناي و مري را يكي تصور كرده و هر دو را جلوي لغتslokdarm نوشته اند. البته ناي و مري هر دو از حلق آغاز مي شوند اما اولي بخشي از دستگاه تنفس است و به شش مي رسد و دومي بخشي از لوله گوارش است كه به معده مي رود. و اگر خداي نكرده ـ آنچنان كه نويسنده ’فرهنگ هلندي فارسي‘ تصور كرده اند ـ اين دو لوله يكي شوند آدم بايد بين نفس كشيدن و غذا خوردن يكي را انتخاب كند كه به نظر نمي رسد عاقبت خوشي داشته باشد.
نويسنده سپس سراغ چشم انسان افسانه اي خود رفته hoornvlies را به ’پرده نازك روي چشم‘ ترجمه كرده اند. خوانندگان ما بعيد نيست در مقابل آيينه ايستاده و دنبال پرده نازكي روي چشم خودشان بگردند. ماخوانندگان را از نگراني در آورده عرض مي كنيم كه اين عضو بدن همانست كه در انگليسي cornea ناميده مي شود و خود از لغت عربي قرنيه گرفته شده كه ما فارسي زبانان نيز از همين واژه استفاده مي كنيم.
آقاي دكتر آنگاه رحم و تخمدان را نيز يكي دانسته هر دو را مقابل لغتbaarmoeder نهاده اند. خوانندگان البته توجه دارند كه انسان دوران جنيني خود را در رحم مادر مي گذراند حال آنكه تخمدان عضوي است كه مولد ياخته جنسي ماده است. آنچه گفتيم البته در مورد ما انسانهاي عادي صدق مي كند. ولي انساني كه بجاي قوزك، زانو در آورده؛ كتف و ترقوه اش يكي شده؛ و فتق اش به كشاله رانش رفته و حلقش فقط با يك لوله هم به معده و هم به شش منتهي شده، چنين ’انساني‘ همان معقول تر كه بجاي پيدايش در رحم مادر از تخمدان مشاراليها سر در بياورد.
نويسنده اين ’غلط نامه هلندي فارسي‘ نه تنها اعضاي مختلف بدن را با هم يكي مي گيرد بلكه رشته ها و حرفه هاي مختلف را نيز در هم مي آميزد. به جمله خواندني زير توجه فرماييد: ’ بيولوژ (پزشك) آن مگس را كالبد شكافي مي كند.‘ البته ما نمي توانيم روي حرف آقاي افكاري حرف بزنيم. آن مگس مقتول را –لابد براي تشخيص علل قتل- كالبد شكافي كرده اند. اما بيولوژيست، كه در فارسي به آن زيست شناس مي گوييم، با پزشك فرق دارد و يكي دانستن آنها از يك آدم پزشك ديده قدري بعيد است. آقاي افكاري – كه عرض كردم عنوان دكتر را در كنار نام خود آورده اند- بعد از يكي دانستن زيست شناسان و پزشكان خدمت افسران ارتش هم مي رسد و آنان را به درجه گروهباني تنزل مي دهد و در صفحه 161 مدعي مي شود’در ارتش افسرها و گروهبان ها را جمع افسران مي نامند‘. و به اين ترتيب در يك فرمان ترفيع عمومي بي سابقه همه گروهبان ها به درجه افسري ارتقا مي يابند. آقاي افكاري به اين قانع نشده پا توي كفش علماي اعلام هم مي كند و در نهايت شجاعت در مقابل لغت geestelijk هر دو منصب’ روحاني‘ وپادوي مسجد‘ را مي آورد. من گمان مي كنم اين تنها ديكشنري موجود جهان است كه پادوهاي مساجد را هم جزء روحانيون محسوب كرده است! در دنيايي كه زيست شناسان پزشك شده اند، افسرها گروهبان از آب در آمده اند و پادو هاي مساجد عمامه به سر نهاده اند البته هيچ جاي تعجب نخواهد بود كه ’درخت خشكبار‘ هم داشته باشيم. درخت خشكبار را اين آقا در مقابل not آورده اند. كاش ايشان آدرس مزارع خشكبار را هم قيد مي كردند، چون در آن صورت به جاي آنكه وقت و پول خود را در قنادي ها تلف كنيم يكراست به مزارع خشكبار مي رفتيم و بادام بو داده، پسته خندان، توت خشك و انواع آجيل مشكل گشا را از سر درخت مي چيديم.
مثال هايي هم كه اين آقاي دكتر آورده اند خواندني است. مثلا در صفحه 23 مي گويند:’ او سرش گيج رفت و از نبردبان افتاد.‘ ما پيشنهاد مي كنيم مثال اخير به اين صورت تصحيح شود:’ او سرش گيج رفت و در ديكشنري خود به جاي نردبان نوشت نبردبان.‘ آقاي دكتر فوق الذكر در صفحه 145 مثال آورده اندكه ’ گربه به درخت بالا مي رود.‘ يادش به خير، در زمانهاي قديم گربه از درخت بالا مي رفت و به درخت... بگذريم.
معلومات گياه شناسي نويسنده هم در خور توجه است. ايشان در صفحه 34 اشاره كرده اند كه :’ با قلمه زدن دو گياه مختلف گياه حرامزاده جديدي به دست مي آيد.‘ ايشان قيد نكرده اند كه قلمه زني را چطور بايد انجام داد كه گياه حاصل حلال زاده باشد. در لغت نامه ايشان برخي حيوانات نيز از نظر خانوادگي وضع درستي ندارند. مثلا wolfshond را به عنوان ’حرامزاده اي از سگ و گرگ‘ تعريف كرده اند. كاش ايشان فهرستي از حيوانات حلال زاده و حرام زاده را بر كتاب خود مي افزودند. از حق نبايد گذشت كه روشن كردن امور ’محرم و نامحرم‘ و ’حلال و حرام‘ براي حيوانات اتفاقا خيلي هم ضروري است چون برخي از خروس ها اصلا حرام و حلال سرشان نمي شود و بايد متنبه شوند.
حالا كه صحبت امور اخلاقي و ديني شدحيف است اين جمله را در صفحه 134 ملاحظه نكنيد: ’ پدر روحاني يك كليسا اسقف يا روزه خوان است.‘ اولا روزه را نمي خوانند بلكه آن را - در ماه رمضان ـ مي گيرند. اما شايد منظور نويسنده از روزه، روضه بوده است. در اين صورت البته روضه را مي خوانند اما نه در كليسا بلكه در مسجد! نكندآقاي دكتر فوق الذكر گذارشان به كليسائي افتاده كه در آن اسقف محترم شرح مصيبت كربلا رامي داده و حضار محترم هم هاي هاي گريه مي كرده اند؟
سه) حقيقتا جرات مي خواهد كه يك نفر به خود اجاره دهد ’فرهنگ لغت‘ بنويسد ولي هنوز نداند كه جرات را جرات مي نويسند و نه ’جرعت‘. (صفحه 3)
تا آنجاكه به ما مربوط مي شود، مي شد در اين كتاب را بست، آن را نخريد و به سادگي فراموشش كرد. اما قضيه به همين جا ختم نمي شود. نويسنده فوق الذكر در ابتداي كتاب خود مدعي مي شود:’ كپي كردن از اين كتاب، دشمني با دانش و ايراني بودن است.‘ اين ديگرقابل بخشش نيست. يك نفر دانش و زبان فارسي را در كتاب خود چنين به مسخره بگيرد، آنگاه در باب فضايل ’ايراني بودن‘ چنين مدعي باشد و داد سخن بدهد. اين ديگر فريبكاري است؛ و فريبكاري را نه مي توان و نه بايد بخشيد.
برزو نابت
۱۳۸۸ بهمن ۱۹, دوشنبه
۱۳۸۸ بهمن ۲, جمعه
۱۳۸۸ دی ۲۱, دوشنبه
چند شعر از لبخوانی های قزل آلای من - شمس لنگرودی
سه نقطه های پیش از هر شعر از من است به جهت تعیین و تشخص هر شعر از دیگری.
...
نمی‌خواهم به درختی اندیشه کنم
که کتابخانه از او ساختند
و یک صندلیش منم.
...
عمر
نامه‌ئی است که به هم می‌نویسیم
با نُک بال‌مان
بر دریا.
...
می‌سوزم سراپا
و شمع‌ها روی میز
تمام حواس‌شان به من است
به سر انگشت‌های من
که قطره‌قطره تمام می‌شوند.
...
کاش میوه این دخترک بودم
در اشتیاق دهانش می مردم
...
به سایش بادی دلخوشم.
سازی شکسته که بر میخی تاب می خورد
...
آب می شوی برف
وقتی بشنوی چه به روز من آوردی
...
شعر
مثل حرف زدن در خواب است
اول دیگران
و سپس تو را
بیدار می کند
...
آخر به چه درد می خورد
آفتاب اسفند
این که جای پای تو را
آب کرده است
...
شکوفه های انار را ببین
در برف زمستان!
دور از تو
فقط بید نیست مجنون است
...
در هر ایستگاهی که پیاده شوی
کنار توام
این قطار
مثل همیشه در کف دستم راه می رود
...
من یک جاده ام
می آیم بی آن که بیایم
می رسم بی آن که رسیده باشم
به دور دست جاده نگاه می کنی
پیش پای توام
...
فقط کنار تو گرم می شوم
وگرنه فاصله یی چندان نیست
از کنار شما تا دودی که به باد می رود
...
طوری متهمم می کنید
انگار
سوسکی را کشته ام
آدم بود
به سزایش رسید
...
هی ماهی سیاه کوچولو!
که به جنگ نهنگ رفته یی
باروتت که در آب نم کشیده پسرم!
...
جز در لاکم
کجا بگریزم
بالای سرم ایستاده است
با سنگی در کف اش
...
انگار حال خوشی ندارد
گاهی سعادت از در و دیوار من می بارد
گاهی
مینی فراموش شده در جنوب فرانسه است
و زیر میز نهار خوریم منفجر می شود.
شمس لنگرودی
...
نمی‌خواهم به درختی اندیشه کنم
که کتابخانه از او ساختند
و یک صندلیش منم.
...
عمر
نامه‌ئی است که به هم می‌نویسیم
با نُک بال‌مان
بر دریا.
...
می‌سوزم سراپا
و شمع‌ها روی میز
تمام حواس‌شان به من است
به سر انگشت‌های من
که قطره‌قطره تمام می‌شوند.
...
کاش میوه این دخترک بودم
در اشتیاق دهانش می مردم
...
به سایش بادی دلخوشم.
سازی شکسته که بر میخی تاب می خورد
...
آب می شوی برف
وقتی بشنوی چه به روز من آوردی
...
شعر
مثل حرف زدن در خواب است
اول دیگران
و سپس تو را
بیدار می کند
...
آخر به چه درد می خورد
آفتاب اسفند
این که جای پای تو را
آب کرده است
...
شکوفه های انار را ببین
در برف زمستان!
دور از تو
فقط بید نیست مجنون است
...
در هر ایستگاهی که پیاده شوی
کنار توام
این قطار
مثل همیشه در کف دستم راه می رود
...
من یک جاده ام
می آیم بی آن که بیایم
می رسم بی آن که رسیده باشم
به دور دست جاده نگاه می کنی
پیش پای توام
...
فقط کنار تو گرم می شوم
وگرنه فاصله یی چندان نیست
از کنار شما تا دودی که به باد می رود
...
طوری متهمم می کنید
انگار
سوسکی را کشته ام
آدم بود
به سزایش رسید
...
هی ماهی سیاه کوچولو!
که به جنگ نهنگ رفته یی
باروتت که در آب نم کشیده پسرم!
...
جز در لاکم
کجا بگریزم
بالای سرم ایستاده است
با سنگی در کف اش
...
انگار حال خوشی ندارد
گاهی سعادت از در و دیوار من می بارد
گاهی
مینی فراموش شده در جنوب فرانسه است
و زیر میز نهار خوریم منفجر می شود.
شمس لنگرودی
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)