شاعران می خواهند خواب های کشدار آدمی را که میوه ای از نور و چالاکی ندارد آشفته کنند. آدمیان که میل به رخوت و خواب آلودگی دارند شاعر به گیسوان و چهره های آنان قطرات آب می پاشد.
شاعر بیدار می کند.
دیگر فرصتی نیست باید بگویم: شاعران واقعی و اصیل الگو نمی پذیرند بلکه الگو می سازند. شعر به درد اصابت نمی کند درد را التیام می بخشد همین.
احمد رضا احمدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر